Wróciłam w niedzielę o północy. W poniedziałek rano wstałam do pracy, a 5 dni później zbudziłam się cała obolała. Przez 3 tygodnie odwykłam od biegania po moim tearoomie z pełną tacą porcelitowych dźbanków do herbaty. Jest już wrzesień. Siedzę w ogródku za moim windsorskim domem. Po niebieskim niebie przesuwają się delikatne chmury gnane wiatrem. Co jakiś czas przede mną opada uschnięty, już jesienny liść.

Czytam 'Powidoki' Piotra Strzeżysza... i myślę sobie: Po co właściwie mi ten blog? Założyłam go ponad rok temu. W innym zgoła życiu. W zaciszu poddasza mojego rodzinnego domu miałam opisywać podróże odbyte przez ostatnie dziesięć lat. Miał być bodźcem do zebrania ich, powspominania. Miał być może też, dobrym motywatorem do jakiegoś fajnego podróżniczego projektu. A tu niespodziewanie zdarzył mi się w zeszłym roku bardzo szalony czas zarówno podróżniczo jak i życiowo. Ja podziwiam ludzi, którzy ogarniają życie, pisanie i podróżowanie. Bo wychodzi na to, że ja nie bardzo ogarniam żadnej z tych rzeczy osobno, a co dopiero wszystkich naraz. Co za tym idzie... blog wygląda jak wygląda. Ale jednak ciągle mam tą potrzebę pisania tu co jakiś czas.

Hmm to, co naprawdę mnie gryzie... to coś zupełnie innego. Czy jestem podróżnikiem? I Co czyni mnie podróżnikiem? Czy mam prawo się tak nazywać. Co jakiś czas myślę sobie. Napiszę może o tym czy tamtym. Ale zaraz nachodzi mnie refleksja, że to takie normalne turystyczne miejsce. Że tyle razy o nim pisano. Że w sumie to nudne. Już dawno chodzi mi po głowie, że ten blog powinien nazywać się NUDNE PODRÓŻE. Bo ja kocham nudne podróże. Dlaczego?

Podróż kojarzy się z wielkimi emocjami, niebezpiecznymi sytuacjami. Z momentami granicznymi, gdzie przełamujemy siebie i odkrywamy coś o sobie i o świecie. Podróżnik nacechowany jest jakimś ekstremum. Czyni coś, na co zwykły zjadacz chleba by się nie odważył.

Oczywiście, że każda podróż jest dla mnie wyzwaniem. Bo z natury jestem domatorem i leniem, więc dużo mnie kosztuje, żeby się ruszyć. Ale paradoksalnie to w ruchu jestem najszczęśliwsza.

W swoim podróżowaniu jednak nie szukam niebezpieczeństwa, dreszczu emocji i konfrontacji. Szukam spokoju piękna i zachwytu. A to przecież takie nudne. Lubię też miejsca turystyczne, ale zwykle po sezonie. Lubię utarte szlaki, choć może bardziej te zapomniane.
A więc nudaaaa. Jak w polskim filmie... nic się nie dzieje. Ale to mnie fascynuje. Fascynuje mnie to, co jest prawie pod nosem, co wymaga uważności, może innego spojrzenia.
Te podróże i destynacje są również w Twoim zasięgu. Co nawiązuje do podtytułu bloga "Jeśli ja mogę podróżować? To każdy może"
Czy to są podróże, czy to może wycieczki? Ja nie czuję się turystą choć turystą bywam. Ostatnio z przekąsem powiedziałam komuś, że na turystkę jestem za biedna, a na włóczykija za bogata i zbyt zorganizowana.
Kim więc jestem? I drugie pytanie. To o czym ma być ten Blog?

Właśnie mentalnie ustawiam się do mojej kolejnej nudnej podróży. Która dla mnie jest nie lada wyzwaniem i na samą myśl dostaję lekkiego paraliżu. Ale travelera, ani kolosa za nią nie dostanę. Rasowy podróżnik by mnie pewnie wyśmiał. Ale przejście 300 km. na własnych nogach jest dla mnie ogromnym wyzwaniem. Ja, plecak i kije trekingowe i brzeg Tamizy. Po płaskim... szlak wyznaczony... opisany... tysiące ludzi to zrobiło już przede mną. NUUUUUDAAAAA.