Czy znasz książkę ? "Jak? Gdzie? Kiedy?"
To była moja ulubiona książka w podstawówce. W krótkich paragrafach odpowiadała na te trzy podstawowe pytania o świecie. Najbardziej lubiłam pytania Jak? i Gdzie? :)
Wpatrywałam się w kolorowe zdjęcia na błyszczących kartkach. I tam pierwszy raz TO zobaczyłam. Skały, jak złączone ze sobą słupy, coś jakby stopnie, niknęły w pióropuszach morskiej piany.
Pamiętam jak dziś, gdy powiedziałam do mamy: "Będę tam, będę siedzieć na tych słupach i patrzeć na pryskające fale."

Miejsce to wydawało mi się kompletnie nierealne i egzotyczne. Inne niż cokolwiek co kiedykolwiek widziałam. Fascynowało mnie to, że stworzyła je natura, a nie człowiek. Pamiętam jak byłam tym faktem zdziwiona. Dodatkowo wyglądało jak droga dla jakiegoś olbrzyma, co pobudzało moją dziecięcą wyobraźnię.
Po latach książka gdzieś się zawieruszyła, a ja zapomniałam o lokalizacji... Kogo pytałam o kamienne słupy o przekroju sześciokąta, nie umiał mi odpowiedzieć, więc dałam za wygraną i zapomniałam o danej samej sobie obietnicy...

Wiosną 2006 roku zaczęłam planować kolejny wyjazd. Nie bardzo wiedziałam co w wybranym rejonie należy do listy miejsc nie do ominięcia, czekało mnie sporo pracy domowej ;)
Wpisałam nazwę w wyszukiwarkę, zaczęłam przeglądać strony i nagle zamarłam. Dostałam gęsiej skórki na całym ciele i patrzyłam jak wryta we właśnie wyświetlone na ekranie komputera zdjęcie. A w mojej głowie obudziło się wspomnienie sceny sprzed nastu lat. Serce mocniej mi zabiło, odnalazłam moją mityczną lokalizację i do tego na trasie wyjazdu. Uwierzysz w to ?

Im bliższy był termin wyprawy, tym bardziej komplikowały się sprawy. Zarówno finansowe, terminowe jak i personalne. Ostatecznie na tydzień przed wyjazdem okazało się, że tylko ja jestem zmotywowana na tyle, żeby pomimo przeciwności pojechać.
Ale jak? Sama? Z ogromnym plecakiem? … ponieważ ta wyprawa wieńczyła pewien okres w moim życiu, musiałabym targać ze sobą 25 kilo mojego całego dobytku. Musiałabym wszystko sama zaplanować i sama pojechać, i sama dać sobie radę … z tym moim angielskim pożal się Boże i przy śmiesznie niskim budżecie.
Wtedy zadałam sobie najważniejsze pytanie.
Czy tego chcę? Tak naprawdę? Odpowiedź brzmiała TAK. Jeśli TAK, to wszystko się uda. I udało się.
Wyjazd ten był swoistym rytuałem przejścia. Inicjacją. Odkryłam, że w podróży solo widzi się wyraźniej, że spotyka się więcej przyjaznych osób, że bardziej uczy się siebie. To były czasy przed Facebookiem, Instagramem i Snapchatem. I dość trudne były dla mnie te chwile, gdzie nie mogłam z nikim podzielić się pięknem, które widzę i chwilą, którą przeżywam. Dziś jednak wspominam ten czas jako jedną z najpiękniejszych moich podróży.

17 lipca 2006 roku usiadłam na bazaltowych skałach The Giant's Causeway (grobla olbrzyma), a fale delikatnie rozpryskiwały się o kamienne słupy. Byłam tam...